ناله بی نشان

سروده ناله بی نشان

دلگیری گریه مدام ابری ست
ناله بی نشان بادی ست
اندوه زمستانی برگی ست
با این همه لبانم را فرصت می شمارم
تا چشمانت را
مثل ترانه ای عاشقانه زمزمه کند.
با مراوده ای بدین مضمون
که زندگی هیچ نیست مگر صلح و آزادی
که از من و تو دریغ می شود
تهران ع-ر

۱۰۰۱/۱۲/۱۰

علی ربیعی(ع-بهار)