جنوب رویا

به سوی کودکی هایم
پرواز می کنم
هرچند زمین خاک آلود است
وآسمان گرفته دلش
گویی اما اکسیژن های همه جهان
در ریه هایم جاری ست
نمی دانم چرا؟
اما موطنم را می پرستم
دیوارهایش را حتی
اگر پنجره ای برای دیدن نداشت
اینجا که ایستاده ام
بر این تپه های نمکین
و دشت های پیاده در آفتاب
جنوب رویایم را
به سور و سات طوفان  می سپارم
به ماران  و موران
به مرغان ماهی خوار
به کبوتران  مانده در چاه تشنگی
به تو که چشمانت بسان غروب دریا
ابدیت عاشقی ست
هیچ کس هیچ کس
بیگانه نیست اینجا
و من قدم به قدم این صحرا را می شناسم
مثل  اجدادم
که با سراب هم به آب رسیدند

ماهشهر خرداد 1396 ع-بهار