زمزمه عاشقانه

 ای عشق همه بهانه از توست

 من خامشم این ترانه از توست

 وآن بانگِ بلندِ صبحگاهی

 وین زمزمه ی شبانه از توست –الف سایه

زمزمه عاشقانه

1

آنجا که تویی

نقطه آغاز من است

چشمانت

از شرق طلوع می کند

آفتاب است!

و قلبت همه دوست

جاری و بخشنده

که رودخانه ای پرآب است

2

خانه که بگشایی

 از بیداد اندوه رها می شوم

3

خزانت چون کولیان جوان رقصنده

پایکوبی مدام برگها ست

که می رقصد و می رقصد

4

زمستانت شکیبایی آن همه برف

که می بارد و می بارد

بر خشکنای بیابانی تشنه

سپید و عروسانه

5

بهارت رنگ آمیزی می کند

کوه را و دشت را

به عبارتی زندگی را

6

حالا در این دریغ غم انگیز رفته از عمر

ترا می کشم می نویسم

به آهی ،به اشکی

که پایان ندارد خدایا!

ماهشهر پاییز 1379 علی ربیعی (علی بهار)