تیپای زمانه

من از اوهام شما
هیچ ناخنکی حتی
به ارث هم نبرده ام
داشته های من
همین ها بوده
دل صد پاره از تیپای زمانه
و خیالی آسوده از فردا خویش
یا هر لحظه که شما فرمایید
آزموده ها را آزمودم
نرفته ها را رفتم
اما نتیجه
همیشه مثل چهارده ساله گی
عاشق بود
بی آنکه در پی بیش و کم 
ستاره و شب  باشم
یا در قامت اسب بالدار
در آسمانها پرواز کنم
یا چون پری دریایی
از آبهای جهان بگذرم  
در همین پارکی که نشسته ام
با کلاغها و گربه های بسیاری
مسرورم
ودغدغه هایشان را ورق می زنم
اگر تشنه بودند
یا گرسنه
اما دلبری دروغ نبود
و در آخر سرگردان
چون باد پاییزی
درختان بسیاری را آزردم
شهریور ۹۶ علی ربیعی (ع-بهار)